25/05/2014
May 30, 2014
May 21, 2014
May 20, 2014
Teamwork makes the dream work
19/05/2014
Football
has consistently proven to be one of the most universal ‘languages’ in the
world. It is a language that people from around the world, regardless of their
language, ethnic, racial and gender background, is understood and accepted
without any hesitation. This year, when we are all getting ready for the
football worldwide celebration that will be held in Brazil, in the mountain
town of Dragash of Kosovo, for several months now this amazing sport is
demonstrating its strength in building bridges of co-operation. Of course,
comparing the World Cup with a football event in a mountainous area such as
Sharr is not easy at all. However, when we consider that the Football Club
“Opoja” that was founded just a few months ago as a voluntary initiative, which
has united young Albanians and Gorans, then the situation takes a totally
different connotation.Captain of the team Mr. Ditëlind Reshiti tells us that in
the Football Federation of Kosovo the team has registered somewhere around 35
players, among whom are 11 Gorans. “Three of Goran players are part of the
first team, while six others have had their representation thanks to the
rotation and the needs of the team. Results on the field have not been our
initiation concern when the club was founded. Our main goal has been opening of
the club and the inclusion of all young people interested in playing football,
without any distinction or prejudice. We must not forget that in the context of
the championship, we perform matches with teams from all over Kosovo. This means
that the presence of players with different ethnic backgrounds is well known
for our opponents and it is a pleasure that so far we have not had even the
slightest problem in this regard. So, through the club we have managed to
create an excellent co-existence and to build bridges of friendship, which are
the best basis for building-up a safe and secure future”, Mr. Reshiti said.
Director of the club Mr. Samet Gërdellaj said that another
interesting fact about this club is that it has a relatively young age average
and that most of the players are in high school. 5 of them are even with
special permission from the doctor to play because they are under 17 years old
and only 4 players are over the age of 22.
However, despite the difficulties faced by the club, both
our responders remain very optimistic for the future and they would like to
share a common message for all the young people of Kosovo. “Let the sport be an
assembly area of all people, regardless of religion, ethnicity or other
backgrounds. We must demonstrate that the football represents all people.
Many boys in Kosovo have manages to be successful in the
international football arena, thus we must remain committed so that the great
number of young people has the opportunity to express their character and
skills in the green field”.
MagazineForYou
Nadgrobni spomenik sa ljiljanom
13/05/2014
Jedan narod, jednu državu, jednu regiju autentičnom
čini jezik, kultura, arhitektura, običaji, tradicija, spomenici. Za
očuvanje identiteta, danas je najpotrebnije kulturno-historijsko blago,
prema kojem mi ne posvećujemo skoro nikakvu pažnju. Ono svjedoči o našim
predcima, o narodima koji su tu živjeli.Kulturno-historijsko blago smo
naslijedili od naših predaka i trebamo ga ostaviti budućim generacijama.
"Nišan u blizini Globočice ispisan na arapskom jeziku na kojem stoji: «El-merhum Adem».
To bi kada prevedete na bosanski značilo da se radi o nekom rahmetli Adem-u".
"Nišan u blizini Globočice ispisan na arapskom jeziku na kojem stoji: «El-merhum Adem».
To bi kada prevedete na bosanski značilo da se radi o nekom rahmetli Adem-u".
Nišani – historijske paralele
Autor teksta: Vejsel Hamza
Tekst je objavljen u Alemu God VI, br.133 Septembar 2004
Podizanje nadgorbnih spomenika umrlim muslimanima datira kod nas od pojave islama u našim krajevima. Ovaj običaj je naslijeđen od bogumila, koji su svojevoljno prelazili na islam. Naši stari su te nadgrobne spomenike nazivali bašlucima, nišanima ili, najčešće, izglavnicima, čije su nazivlje preuzeli od osmanlijskih Turaka koji su na ovim prostorima vladali više od pet strotina godina.
Na tom širem geografskom arealu na kojem su upravljali Osmanlije, pronalazimo najstarije nišane kod nas i to su tzv. „šehidski nišani“, koje se ranije nalazio u mnogim mezarlucima, a bilo je također i zasebnih šehidskih mezaristana. Na njima nije bilo nikakvih natpisa nego su na nekima od njih bile uklesane razne rozete ili biljni ornamenti, a na nekima sablja, mač, sjekira ili kakvo drugo ratničko oruđe onoga vremena.
Ponekad i ponegdje takve nišane običan svijet je smatrao svetim, pa se tako i dan-danas mogu čuti različite legende i gotovo nevjerovatne hikaje o svetosti određenog mezara. Ponukani sujevjerjem mnogi od njih vodu sa ovih mezara smatrali su ljekovitom za liječenje bradavica i nekih drugih kožnih bolesti.
Od čisto bogumilskih stećaka, koji su bili masivni i koji su, isključivo, horizontalno polagani, preko prelaznih formi simbiotičkih bogumilsko – islamskih stećaka nišana, pa sve do, opet, čisto islamskih nišana koji su bili nešto lakši i manjih dimenzija, pratimo stalni uspon i u pogledu tretiranja samog materijala od kojega se nišan izrađuje i u pogledu likovno – umjetničke predstave na njegovoj površini. U tom smislu ne nedostaje figuralno – geometrijskih predstava (trokut, krug, cik-cak linija, rozeta, spirala, zvijezda, sunčeva zraka, listovi, grančice, palmete, šestougaonik, oktogon, poligon...), floralnih ornamenata, ideografskih motiva, raznovrsnog ratničkog materijala, različitih turbana i kapa sa ili bez mudževeze (završni dio nišana), kao svjedodžba o pripadnosti određenom tarikatskom bratsvu ili određenoj klasnoj strukturi (aga, beg, ulema...).
Dakle, način klesanja, obrade i dekorisanja nišana je, počev od XV stoljeća, u stalnom uzletu tako da tokom XVII stoljeća imamo nekoliko domaćih centara koji postižu zavidnu stilizaciju, kako same nadgrobne ploče (nišana) tako i natpisa na njima (tarih – epitaf). Materijal od kojeg su najčešće (i najviše) klesani nišani je skopski kristalni mramor, iz Aranđelova kod Skopja, Uskup, a poznati su kod nas pod imenom „ušćupski nišani“. Ovi skopski nišani su manjih dimenzija. Na nišanima su, gotovo svi, istovjetno stiliyirani, i to su, ima se dojam, najistaknutiji i najuspjeliji primjerci, ali ima i znatan broj onih koji su klesani i izrađivani od kamena krečnjaka, vapnenca, ili, pak, muljike, a ponegdje i ponekad izrađivani su i od nekog drugog „domaćeg“ materijala.
Sami natpisi na ploči realizovani su najčešće neshi pismom, zatim talikom, neshi –talikom, sulusom, ili oni najatrikvniji u dželi ili dželi-neshi pismu. Tako dekorativno izvedeni nadgrobni spomenici, ili sakralni i javni objekti, rukopisi, predmeti za svakodnevnu upotrebu...nazočno svjedoče da epigrafika u islamskoj umjetnosti nalazi primjenu svuda gdje dolazi ukras.
U velikim gradovima u osmansko-tursko doba radili su sa ostalim zanatlijama i „hattati“, koji su se bavili kaligrafskim ukrašavanjem rukopisa, ispisivanjem tekstova (tariha) na nadgrobnim spomenicima i u arhitekturi.
Osnovna namjena tariha, koji je kao oblik pjesničkog isražavanja preuzet iz orjentalnih književnosti, jeste težnja za ostavljanjem nekog traga ne samo na konretnom ograničenom prostoru (zidna površina, nišan...) već i u vremenu. Tarihi, ipak, ne nose samo dokumentarnu vrijednost koja leži u podacima koje nam pružaju natpisi o objektima nego i kulturno – književnu vrijednost, iako im književno-estetsko nije primaran cilj, ali po svojoj formi oni često prerastaju okvire osnovne namjene i postaju svojevrsne pjesme.
Pored odličnog poznavanja jezika na kojem se hronogram pravi (na arapskom, turskom, ili perzijskom jeziku), sastavljanje hronograma zahtjeva i poznavanje utvrđenih pravila pisanja ove vrste pjesništva koje raspolaže strogo ograničenih i beskrajno rotiranim krugom dopuštenih simbola, metafora i alegorija koje možemo manje-više podvesti pod kategoriju loci communi (opšta mjesta).
Subscribe to:
Posts (Atom)
